Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017

Από την Κίνα μέχρι τη Μελίκη, μέσω... Νέας Ζηλανδίας. Μια εντυπωσιακή ιστορία γεμάτη … ακτινίδια !!!

«Η διαχείριση της καλλιέργειας της ακτινιδιάς στην Ημαθία» είναι το θέμα της εκδήλωσης, που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή στη Μελίκη, ώρα 7,00 το απόγευμα, στην  αίθουσα εκδηλώσεων του Δημαρχείου, με ενδιαφέροντες ομιλητές και εξ ίσου ενδιαφέρουσες εισηγήσεις (τα δημοσιεύουμε παρακάτω αναλυτικά).  Θα ξέρετε βέβαια ότι το ακτινίδιο παράγεται από την.. ακτινιδιά. Όμως ξέρετε ότι η ακτινιδιά δεν είναι δένδρο αλλά είναι θάμνος; Ναι… Οπορωφόρος θάμνος είναι, συνεπώς οι αγρότες που καλλιεργούν ακτινίδια, δεν ασκούν δενδροκαλλιέργεια αλλά...
...καρποφόρο ή οπορωφόρο θαμνοκαλλιέργεια. Και το διευκρινίζουμε,  διότι δεν μπορείς να τους βάλεις στην ίδια κατηγορία με αυτούς που κάνουν κάππαρη, κινόα, ποϊντσιάνα και βερβερίδα. Αυτά δεν είναι φρούτα. Θα τους βάλεις στην ίδια κατηγορία με αυτούς που καλλιεργούν βατόμουρα, μύρτιλα, γκότζι μπέρι και ρόδια. Ναι… διότι και οι ροδιές θάμνοι είναι, όπως και οι ακτινιδιές. Καμία σχέση με τις ροδακινιές. Ρωτήστε άμα θέλετε και τον Μπέη, που θα μιλήσει στην εκδήλωση της Μελίκης.

Στα παλιά χρόνια θα βρείτε διάφορες ιστορίες για… φρούτα. Από τα χρόνια του μύθου, όπως το μήλο της Χιονάτης, το μήλο του Παράδεισου, τα μήλα των Εσπερίδων (που ήταν πορτοκάλια), το μήλον της Έριδος (η ιστορία του Πάρι και της Ελένης) μέχρι και σε ιστορικά χρόνια, σαν  τα prunus persica όπως ονόμασε ο Θεόφραστος κάτι φρούτα που έφερε ο Αλέξανδρος από την Περσία και ήταν τα ροδάκινα ή τα Λημνιά σταφύλια που έδιναν υπέροχο κρασί, αλλά και τα βαθυκόκκινα εκείνα φρούτα που ανακάλυψε ο ρωμαίος στρατηγός Λούκουλος στην αρχαία Κερασούντα του Πόντου και τα ονόμασε cerasum, δηλαδή κεράσια.

Για ακτινίδια δεν θα βρείτε καμία ιστορία.
Ούτε μύθο ούτε τίποτα. Καθόλου περίεργο διότι τα ακτινίδια βρέθηκαν… τυχαία, στον 19ο στην Κίνα. Μέχρι τότε κανείς δεν τα ήξερε. Μόλις το 1904 κάποιοι Νεοζηλανδοί έμποροι, πήραν από την Κίνα σπόρους και τους μετέφεραν στο νησί τους, στη Νέα Ζηλανδία. Εκεί ξεκίνησαν να το καλλιεργούν συστηματικά και καθώς τα χωράφια που το φύτευαν, γέμιζαν από εκείνα τα χαρακτηριστικά πουλιά της Νέας Ζηλανδίας, τα kiwis, που τρελαίνονταν να τσιμπολογάνε τους νιόφερτους καρπούς, ονόμασαν και τους καρπούς «Kiwi Fruits». Ω τι πρωτοτυπία !!!

Από τους Νεοζηλανδούς γνώρισαν το προϊόν οι Βρετανοί και από το 1960 άρχισε να το γνωρίζει
και ο υπόλοιπος κόσμος. Με άλλα λόγια, το ακτινίδιο έχει εμπορική ηλικία 57 ετών και ανήκει στην κατηγορία των προϊόντων του 20ου αιώνα. Έκτοτε βέβαια, το ακτινίδιο κατέκτησε όλο τον κόσμο και πέτυχε να το χρησιμοποιούν ακόμη και ως υλικό πίτσας. Άστα να πάνε...

Ουσιαστικά, η παγκόσμια αγορά, ασχολήθηκε με το ακτινίδιο από το 1970 και μετά, με την Ελλάδα να συμπεριλαμβάνεται ανάμεσα στις δέκα κυριότερες χώρες παραγωγής, σε όλο τον κόσμο. Ρωτήστε για παραπάνω στοιχεία και τον Τζουνόπουλο, που θα μιλήσει στην εκδήλωση της Μελίκης

Στην Ελλάδα, το ακτινίδιο ήλθε για πρώτη φορά, το 1973, επί Χούντας.
Και αμέσως πήγαν δείγματα στην Επιτροπή Ηθών και Λογοκρισίας, για να αποφασίσουν, με ποιο όνομα θα καταγραφεί το προϊόν στην ελληνική αγορά, χωρίς να προσβάλει το εθνικό φρόνημα και τα χρηστά ήθη.

Οι Ιταλοί που το παρουσίασαν, το ονόμαζαν kiwi frutto, ένας λοχαγός που ήξετε εγγλέζικα είπε ότι αυτό προέρχεται από το… kiwifruit, έμαθαν ότι στα γερμανικά το λένε kiwifrucht, τους είπαν ότι ακόμη και στα ρώσικα το λένε… Киви фрукт, ρώτησαν πονηρά πως το λένε στα τούρκικα και τους απάντησαν… kivi bitki, οπότε είδαν και απόειδαν και τους είπαν να περιμένουν, ώστε να βρεθεί κάτι πιο... ελληνικό !!!

Τότε, ένας ταγματάρχης γεωπόνος, ανακάλυψε ότι το φυτό (ο θάμνος), είχε καταγραφεί διεθνώς ως «αγγειόσπερμο» της οικογένειας των «Actinidiaceae» (λόγω του εσωτερικού του) και του γένους «Actinidia». Και πρότεινε να ονομαστεί στα ελληνικά, ακτινίδιο !!!

Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία του ακτινιδιού στην Ελλάδα, μιας μεγάλης… ρόγας, ενός οπορωφόρου θάμνου, που μια από τις πρώτες περιοχές, όπου φυτεύτηκε στην Ελλάδα, είναι και η Μελίκη. Για το εάν θα την πούμε «πρωτεύουσα του ακτινιδιού» δεν ξέρουμε (η γειτονική Πιερία καλλιεργεί πλέον το 40% της παραγωγής), όμως
«ιστορική πρωτεύουσα του ακτινιδιού» ίσως. Είναι όντως μια από τις πρώτες περιοχές που φύτεψαν ακτινίδια..

Τα υπόλοιπα στην εκδήλωση της Παρασκευής, το πρόγραμμα της οποίας, δημοσιεύουμε παρακάτω:






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου